Maar als we in Kuala Lumpur (Maleisië) aankomen, merken we weinig tot niets meer van het einde van de ramadan. Ondanks het feit dat ook Maleisië voornamelijk islamitisch is, lijkt het dagelijkse leven hier gewoon door te gaan. Dat komt ongetwijfeld door de grote Chinese en Indische gemeenschappen, die het overgrote deel van de winkels runnen. In Kuala Lumpur hadden we ook afgesproken om een avond te gaan eten met Sybille. We hebben Sybille ruim een maand eerder ontmoet op het duikeiland Bunaken in noord Sulawesi. Ook zij was te gast in het duikresort waar wij verbleven. Sybille is een zeer onderhoudend persoon met een bijna oneindige hoeveelheid duikkennis en ervaring. Ze was ook een aantal dagen in Kuala Lumpur, tijdens haar reis naar Cambodja. Op 4 oktober zijn we vervolgens door gevlogen naar Bangkok. Zoals ook voor Kuala Lumpur gold, was het weer heerlijk om in Bangkok te zijn. We kennen de stad inmiddels redelijk goed en weten er met minimale inspanning onze weg te vinden. De dag na onze aankomst zijn we direct naar het Nederlands consulaat gegaan voor de aanvraag van ons nieuwe paspoort. Aangezien we niet meer woonachtig zijn in Nederland, zijn we voor dit soorten diensten voortaan aangewezen op consulaten in het buitenland. We hadden in Kuala Lumpur op twee verschillende plaatsen al pasfoto’s laten maken, maar we waren er nog steeds niet van overtuigd dat ze zouden voldoen aan de verscherpte Nederlandse eisen. Sinds een aantal jaren heeft de Nederlandse overheid nieuwe regels ingesteld, die verregaande eisen stellen aan de kleur van de achtergrond, grootte van het hoofd, uitdrukking op het gezicht, en vele andere aspecten. Voor de zekerheid hadden we in Bangkok nog maar een setje laten maken, en wel bij een fotograaf die er speciaal mee adverteerde dat hij voldeed aan de Nederlandse eisen.

Gewapend met drie setjes pasfoto’s per persoon arriveerden we bij het consulaat. We overlegden alle foto’s met de opmerking dat de dame achter de balie zelf maar moet bepalen welke foto aan de eisen voldoet. Na passen en meten wordt er een pasfoto van Ivonne goedgekeurd, maar voldoet er geen enkele foto van Edwin. Maar geen nood, want tegenover het consulaat zit een visumbureau dat schijnbaar ook pasfoto’s kan maken die aan de Nederlandse eisen voldoen. Eenmaal bij het kantoortje aanbelandt wordt Edwin naar de keuken gedirigeerd, waar een aantal mensen zitten te eten. Een krukje wordt voor een witte muur gezet en uit een lade wordt een compact cameraatje gehaald. Edwin krijgt nog enkele instructies over hoe hij moet gaan zitten en vervolgens worden de foto’s gemaakt. Het geheugenkaartje wordt daarna uit de camera gehaald en in een niet al te dure kleurenprinter gestopt. We kijken elkaar verbaasd aan en vragen ons af of het consulaat dit wel gaat accepteren. Die twijfel wordt verder aangewakkerd als Edwin gezicht enigszins vervormd op het ‘niet-fotopapier’ verschijnt (boller hoofd). Maar goed, het consulaat heeft beloofd dat de foto’s zouden worden geaccepteerd en gelukkig houden ze zich aan die toezegging. De komende vijf jaren staat Edwin dus met een iets boller hoofd in zijn paspoort. But who cares … we zijn onderweg naar huis. We vliegen inmiddels boven de golf van Bengalen, iets ten zuiden van Kolkatta, en het is nog maar ruim 7800 kilometer. Langzaam maar zeker worden we iets nerveus, want over minder dan tien uurtjes sluiten we onze familie eindelijk weer in de armen.