Engels | Nederlands
Voetbalreligie
Cáceres (Spanje), 2 juni 2016

De laatste zaterdag van mei in het jaar 2016 staat in Madrid slechts in het teken van één ding. Een gezamenlijke passie die bij sommige bijna een vorm van religie lijkt te zijn. De gelovigen aanbidden echter verschillende goden; een deel van de stad juicht voor Real Madrid en de anderen adoreren Atletico Madrid. Vanavond vindt er voor de tweede keer een heuse Madrileense finale van de Champions League plaats. De titanenstrijd wordt duizenden kilometers verderop, in Milaan, uitgevochten. Slechts een fractie van de kaarten zijn er aan de supporters van beide clubs toebedeeld; de overige zijn aan sponsoren van dit miljoenenbal toegekend. Dit weerhoudt de fans echter niet om er een echt feest van te maken. Real Madrid heeft een uitverkocht Bernabéu Stadion waar hun supporters gezamenlijk de wedstrijd kunnen volgen op grote beeldschermen. Atletico Madrid, duidelijk de underdog in termen van budget en status, heeft het Palacio Deportes afgehuurd waar 15.000 mensen in kunnen. Wij hebben kaartjes kunnen bemachtigen voor de voetbalmis van Atletico en zorgen dat we ruim op tijd zijn om alles op de voet te kunnen volgen.

Atletico Madrid staat bekend als de volksclub van de twee, waar de aanhang wat meer uit de buitenwijken van de stad komt. De camping waar wij verblijven, ligt in de wijk Boadilla, ten Westen van de stad. Zodra we onze tickets laten printen bij de receptie wil men er geen geld voor aannemen. Men is al lang blij met wat extra aanhang voor hun club. Aan de vlaggenmast bij het metrostation wappert vandaag de vlag van Atletico in plaats van de Spaanse vlag en overal zie je mensen in Atletico shirtjes. Eenmaal in het centrum van de stad verandert het beeld. Real Madrid fans drinken gezellig een biertje met hun Atletico vrienden. De sfeer is gemoedelijk. Een paar uur voor de wedstrijd scheiden de groepen zich. Wij volgen de rood-wit-blauwe groep naar het Palacio Deportes. De hal kleurt langzaam in de clubkleuren. Voor ons zitten twee vaders met hun zonen, zichtbaar nerveus voor hetgeen er komen gaat. Een veertiger in een voetbalshirt met clubheld Simeone, zingt ieder lied mee, terwijl hij wild met zijn clubsjaal zwaait. Naast ons zitten twee dames op leeftijd. Duidelijk de zeventig gepasseerd, maken zij zich op voor een spannende avond. Eén van de dames is nog wat beter ter been en springt regelmatig op om de club moreel te ondersteunen.

Met een Atletico sjaal in het sportpaleis van Madrid
 

Daar zitten we dan, met onze nieuw verworven Atletico sjaal, waar de kreet: “Blijf altijd geloven” op staat. Het geeft een dubbel gevoel om te juichen voor de club die in één van de eerdere rondes van deze competitie “onze” club PSV Eindhoven heeft uitgeschakeld, maar als je tussen deze mensen zit, dan gun je hen de overwinning in deze wedstrijd. De kreet op de sjaal is goed gekozen. Twee jaar geleden verloor Atletico in de finale van Real Madrid, nadat zij eigenlijk het beste van het spel hadden. Het moet vanavond de eerste Champions League overwinning uit de clubgeschiedenis worden. Er staat veel op het spel en wij zouden het leuk vinden als er eindelijk weer eens een nieuwe club deze prijs pakt, in plaats van een gevestigde naam als Real Madrid. De supporters om ons heen geloven er in dat het mogelijk is. Ze zingen hun longen uit hun lijf, klappen hun handen stuk en fluiten op hun vingers als de spelers van Real Madrid het veld op komen. Een vreemde gewaarwording: zingen voor beeldschermen, maar wat is dit bijzonder om mee te maken. Kippenvel!

Na een kwartier slaat echter het noodlot toe; Atletico komt achter te staan. De objectieve kijker zou het wellicht terecht noemen, in deze fase van de wedstrijd waarin Real beter is, maar daar denken onze nieuwe vrienden duidelijk anders over. Harder zingen, meer klappen en af en toe een kruisje slaan om het tij te keren. Als een enkeling de moed lijkt te laten zakken, komt Simeone in beeld. Deze Argentijn heeft een lange historie bij de club als speler en is nu de trainer die het elftal zo ver heeft gebracht. Niet het mooiste spel, maar spelen met passie en dat betekent volgens hem: “Speel elke wedstrijd alsof het je laatste is”. Simeone zweept niet alleen zijn spelers op, maar ook de supporters en deze beelden krijgen direct gehoor bij de fans die hier naar de grote beeldschermen kijken.

Een volgepakt sportpaleis met Atletico fans
 

De wedstrijd gaat van het ene kippenvelmoment naar het andere, totdat Atletico een penalty toegewezen krijgt. De vaders voor ons slaan een kruisje en draaien zich om omdat ze niet durven te kijken. De Lieve Heer die al die schietgebedjes ontvangt, geeft geen gehoor. De penalty wordt gemist. De zonen moeten vechten om hun tranen in bedwang te houden, maar even later keert het tij en maakt Atletico de gelijkmaker. De zaal ontploft! Toch zal de avond in mineur eindigen. Tijdens de verlenging wordt niet gescoord en uiteindelijk wint Real Madrid met strafschoppen. Deze zenuwslopende strafschoppenreeks moet mensen enkele jaren van hun leven hebben gekost. Zingen, fluiten, nagelbijten, juichen en vloeken: het hoort allemaal bij de rituelen van de voetbalgodsdienst.

Nadat het oordeel is geveld en Real Madrid zich voor de elfde keer kampioen van Europa mag noemen, gaat iedereen gelaten het sportpaleis uit. Moeders, vaders en kinderen, iedereen probeert dit verlies waardig te dragen. Een enkeling zingt nog een keer “Atletico de Madrid”, maar de meesten staren voor zich uit. Hoe lang zal het nog duren voordat zij eindelijk deze grote prijs voor het eerst pakken.

In de metro, treffen de Atletico en Real Madrid supporters elkaar weer. Spanje heeft geen echte historie met voetbalhooliganisme en ook nu gaat men netjes met elkaar om. Natuurlijk vieren enkele Real supporters feest, maar de Atletico aanhang wordt niet gejend of geprovoceerd. Uiteindelijk volgt men dezelfde religie, maar eert men andere goden. Langzaam reizen we met de metro richting onze camping, waar de pijn van het verlies voelbaar is. De anders zo praatgrage Spanjaarden, turen nu voor zich uit. Een meisje van een jaar of achttien stapt ook in de metro, gehuld in een Real Madrid shirt en omwikkeld met vlaggen. Het is 01.00 uur ’s nachts en ze gaat na een, voor haar, mooie voetbalavond naar huis. Mag ik bij jullie zitten, vraagt ze doodleuk aan een paar jongens met Atletico sjaals om. Als ze de sippe gezichten ziet loopt ze toch maar verder. De pijn is duidelijk nog te vers.

Het koninklijk paleis in Madrid
Anti-terreur eenheden in Madrid
Street-scene in het centrum van Madrid
Minion probeert wat Euros te verdienen op Plaza Mayor
Met de fiets van de camping naar het metrostation Puerto de Boadilla
 
 

Go back to home pageGo to Articles sectionGo to Columns sectionGo to Photos sectionGo to countries sectionGo to weblog sectionGo to about us