Omstreeks 13:00 uur is het wederom topdrukte in de restaurants. Nu bestaat de standaard maaltijd uit rijst, sabji, en dahl aangevuld met een curry met geit, kip of vis. Op de tafel met de waterkan en de vier glazen worden natte borden gezet. Natte borden worden hier gezien als schoner dan droge. Soms zijn de klanten nog niet overtuigd van de properheid van de borden. Daarom schenken ze water uit de waterkan op hun bord en met wat tafelzout wassen zij het bord eigenhandig. Een tafelgenoot verzekert ons dat dit alle bacteriën doodt. Het bord wordt daarna leeggeschud in een schaal die de bediening daarvoor op tafel heeft gezet. Boven deze schaal wordt ook de rechterhand gewassen. Deze hand is namelijk essentieel voor een Bangladeshi maaltijd. De linkerhand wordt namelijk gebruikt om jezelf te reinigen na een toiletbezoek en daarom wordt deze hand als onrein gezien. De rechterhand is dus de hand die wordt gebruikt voor het eten. Bangladeshi’s eten voornamelijk met hun handen en in de kleine, goedkope restaurantjes kun je niet verwachten dat je bestek krijgt. De dahl, sabji en curry wordt in aparte bakjes geserveerd en je wordt geacht om dit met je handen bij de rijst te doen. Daarna zit er niks anders op dan je rechtermouw op te stropen en de dahl, sabji en curry met je vingers door de rijst te mengen. Sommigen zeggen dat het eten beter smaakt als je de substantie door je vingers hebt voelen glippen, maar daar zijn wij nog niet van overtuigd. Rijst met saus tussen je vingers en onder je nagels voelt toch apart.

Omdat het eten goed smaakt, heb je al gauw je eerste bord leeg waarna een ober met een grote rijstpan langs komt om met zijn handen een tweede portie rijst op je bord te scheppen. Om je heen hoor je iedereen met smaak eten en na dit tweede bord ben je al wat meer gewend aan het smakken en slurpen tijdens het eten. Twee borden eten is voor ons meer dan genoeg en we geven aan dat de ober de rest van de sabji, dahl en curry kan meenemen. Hij pakt deze schaaltjes en loopt linea recta naar de schalen waar hij deze gerechten een half uurtje geleden uit had opgeschept. Onze restjes worden weer teruggedaan in deze schalen om later weer aan iemand anders geserveerd te worden. Na het eten zit je rechterhand nog helemaal onder het eten. Gelukkig staat er weer een schaal waarboven we die hand kunnen afspoelen met wat water uit de waterkan. Soms wordt er een blokje zeep bij geleverd, maar meestal niet. De rest van de middag herinnert de geur van je rechterhand je aan de lunch (aan de geur van je linkerhand wil je niet denken). De altijd vriendelijke bediening brengt ons twee servetjes op een schaaltje met mond verfrisser. Mond verfrisser is iets dat in ieder restaurant wordt geserveerd aan het einde van de maaltijd en het is een mengsel van verschillende kruiden en zoetstoffen. Vaak is het een mengsel waar anijszaad en suiker in zit en Edwin vindt het smaken naar zeepsop.

In Bangladesh hoeven we als reiziger niet om te komen van de honger. We moeten alleen niet teveel waarde hechten aan de eetgewoontes en de manieren die we van onze ouders hebben geleerd. De hygiëne standaarden zijn gewoon anders, evenals de wijze waarop bedienend personeel zich opstelt. Op het gebied van hygiëne zijn we vaak verbijsterd en op het gebied van service worden we vaak verrast. In Europa krijg je meestal de service die je in een bepaald type restaurant mag verwachten. Bij de McDonalds verwacht je niet dat een ober je stoel aanschuift en bij een sterrenrestaurant krijg je geen papieren servetje. In Bangladesh krijg je vaak meer dan je mag verwachten op het gebied van service. Tijdens de boottocht van Khulna naar Dhaka bijvoorbeeld, hadden we een tweede klasse kajuit, waardoor we geen gebruik konden maken van het eerste klasse restaurant. Geen enkel probleem voor ons, omdat er in de tweede klasse ook eten wordt geserveerd. Op het moment dat we aan tafel gaan ontpopt de matroos, die normaal gesproken de kajuiten schoonmaakt, zich tot een echte ober. Hij dekt de tafel op met meer bestek dan we kunnen gebruiken voor het simpele eten dat we hebben besteld. Hij schuift de stoelen aan en iedere keer wanneer we één van de twee servetjes gebruiken legt hij er weer een nieuwe neer. Na ieder slokje water vult hij de glazen weer bij en hij glimt van trots dat hij ons mag helpen. Uit eten in Bangladesh blijft iedere keer weer een belevenis.